Zaterdag hebben we met een lach en en traan afscheid genomen van de kinderen in het weeshuis. Het is een dubbel gevoel. We hebben in de korte tijd dat we er waren veel gedaan. Er staan nu twee nieuwe klaslokalen, de speeltoestellen zijn weer gemaakt, we hebben veel bruikbare spullen voor de kinderen achter gelaten en geprobeerd ze wat te leren. We mochten in de afgelopen weken meedraaien in een huishouden met 38 kinderen en twee moeders. Zoals in een groot gezin moeten de oudste kinderen meewerken om al het werk gedaan te krijgen. Respect voor al die lieve jongens en meiden die zonder klagen de meest vervelende klussen doen, zoals bijvoorbeeld iedere dag met de hand de was van 40 personen. Het was ook heel leuk om te zien hoe je in twee weken tijd een heel klaslokaal kan laten bouwen en om zaken te doen met de plaatselijke klussers. In Nederland heb je na twee weken niet eens de vergunningen rond of de eerste offerte binnen. Het was vooral lastig om afscheid te moeten nemen van de oudere kinderen. We hebben een leuke tijd met ze gehad en Joris en Tessa hebben nieuwe vrienden gemaakt. We kregen van drie jongens een brief mee die we pas in de auto mochten lezen. Ze bedankten ons voor de leuke tijd en een van hen schreef: Distance means so little when friendship is so big. Zo lief! En nu start onze laatste week, de tijd vliegt! We kunnen ons er niets bij voorstellen om volgende week weer thuis te zijn. Eerst nog even genieten van de tour door het onderste gedeelte van het land. De wegen zijn hier af en toe zo slecht dat we toch hebben besloten om de stoere landrover om te ruilen voor een comfortabelere Nissan patrol. Afgelopen weekend hebben we een heerlijke overnachting gehad een lake bosomtwi, waar we heerlijk hebben gezwommen en een hele gezellige avond hebben gehad met de eigenaren van de lodge, een Sloveens stel. Elke dag is het weer een verrassing waar we terecht komen, het eten is regelmatig weer westers en de bedden zijn goed, dus onze vakantie is begonnen!!